....................

birbirimizi çeşitli etiketlerle anmaya ve ona göre muamele etmeye ona göre haklı yahut haksız görmeye öyle alışmışız ki hatta alışmak bile değil daha fena bu artık kemikleşmiş bir algı haline gelmiş belleğimizde...işte bu yüzden çok önemli bir şeyi unutuyoruz...insan olduğumuzu,insani hakları,insani standartları...bunları unutup sen o muameleyi hak ettin ama ben ve benim gibi düşünenler hak etmiyor şeklinde bir tavırla dolanıyoruz ortalarda...bu bir öz eleştiridir de aslında...ben dahi dikkat etmek için titizlenmeme rağmen bu algıya yeniliyorumdur belki de bilemiyorum.ancak daha çok bu algının mağduru ve şikayetçisiyim.insan sırf insan vasfı nedeniyle belli hakedişlere ve belli ödevlere sahiptir.bunun sana göresi bana göresi olmaz.benim içini onun içini olmaz. olmamalı. gelin görün ki biz vicdanlarımızı bile bu ayırıcı algıya teslim etmiş durumdayız ne ürkütücü.bir senenin belli dönemlerinde kınadığımız yahut yad ettiğimiz ya da için için oturup ah yazık dediğimiz olaylar,katliamlar,acı hatıralar bile standartlaşmış ne acı...sivasta olanların lekesi ile başbağların lekesi aynı karalıkta değil mi? ya dünyamızda halen yaşanmakta olanlar...ya belli ülkelerde köşeye sıkıştırılmış türlü işkencelere maruz yaşamaya çalışan halklar...neyi neye göre ayırt edebiliriz ki? biri için yas tutarken diğerine nasıl kör sağır ilgisiz kalabiliriz.insanız yahu,insan...her birimizin ailesi çoluğu çocuğu annesi babası vs...var herbirimizin gelecek planları var, her birimizin hayat ile ilgili hayalleri var ve dahası bütün bunları hiç kimse diğerinden daha çok ya da daha az haketmiyor.kime düşmüş ki buna ölçü koymak,kim kime verebilir böyle bir hakkı.biz yıllar boyu bir arada birbirini yemeden yaşama tecrübesi edinmiş bir geleneğin evlatlarıydık unutulmasın.ta ki şekil şekil kısım kısım ayrıldık bir türlü birbirimize tamamen sırtımızı dayayamadık.ne oluyoruz da insanlığı bize bahşeden yaratıcının yapmadığını biz kul acziyetimizle yapmaya yelteniyor ve üstelik bunu kendimize hak görüyoruz.